Έφυγες νωρίς
Σου γράφω, επειδή έφυγες νωρίς… Και δεν πρόλαβα..
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι είσαι εκπληκτικός. Στο πρόσωπό σου αντικατοπτριζόταν η ζωή, η ανεμελιά, η χαρά.
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι βρήκα τον άντρα της ζωής μου… Τον γνώρισες αλλά δεν πρόλαβες να τον μάθεις. Σίγουρα θα έβλεπες πόσο υπέροχος είναι. Ήθελα να κάνετε παρέα. Τον παντρεύτηκα γιατί ήξερα ότι θα χαιρόσουν και ας έλειπες!
Δεν πρόλαβα να σου ανακοινώσω ότι είμαι έγκυος… Και να σου δείξω την μεγάλη μου κοιλίτσα… Σίγουρα θα με πείραζες γι’ αυτό όπως έκανες πάντα. Γέννησα… Δεν πρόλαβες να γνωρίσεις την κόρη μου …. Ύστερα το γιο μου… Θα είχε πολλή πλάκα να παίζεις μαζί τους. Ξέρω πόσο θα τα αγαπούσες.
Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σε ευχαριστώ που στάθηκες δίπλα μου σαν αδερφός στα δύσκολα. Όταν δεν είχα κανένα ήσουν εκεί. Δεν πρόλαβα να σου πω πόση αδυναμία σου έχω. Χωρίς να θέλω να μειώσω την αγάπη που έχω για τους άλλους. . Όλους τους αγαπώ. Τον καθένα με ξεχωριστό τρόπο. Εσένα σου είχα μια αδυναμία. Ίσως είναι επειδή ήσουν εκεί να ομορφαίνεις τη μέρα μου με τα αστεία σου, την προσωπικότητα σου,να με κάνεις να γελάω όσο κανένας δεν με έκανε ποτέ. Να πάρει δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σημαντικός ήσουν για μένα. Ούτε μάλλον να σου το δείξω πρόλαβα…
Και ένα άλλο… δεν πρόλαβα να γίνω σημαντική για σένα..Κάποτε με χρειάστηκες και νόμισες πως δε σε βοήθησα. Το έκανα για το καλό σου. Αλλά ούτε αυτό πρόλαβα να σου το εξηγήσω. Ξέρω όμως ότι κατάλαβες. Είχες βρει πια το δρόμο σου, τον εαυτό σου και φαινόταν. Αυτό ήταν για μένα η δικαίωση. Μου το έδειξες ξεκάθαρα με την τελευταία σου γεμάτη αγάπη αγκαλιά στις 15 Αυγούστου του 2014. Την τελευταία φορά που σε είδα από κοντά! Μόνο που εγώ δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία.. Αλλιώς θα φρόντιζα να κρατήσει περισσότερο… Ίσως μια ώρα.. Ίσως για πάντα… Σε αγαπώ πολύ και πάντα θα είσαι για μένα κάτι ξεχωριστό στην ψυχή μου. Δε θα σβήσεις ποτέ από εκεί. Πάντα θα κλαίω για το χαμό σου. Αξίζει τα δάκρυα. Πάντα θα γράφω ποιήματα, τραγούδια για σένα. Έτσι θα εκφράσω όλα όσα νιώθω, όσα δεν μπορώ να πω. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί. Και αυτό θα μείνει για πάντα πληγή ανοιχτή.
Ζήσε με τους αγαπημένους σου σα να είναι η τελευταία μέρα. Αγάπα σα να μην υπάρχει αύριο. Γιατί δεν ξέρεις μπορεί και να μην υπάρχει.
Η ιστορία του άρθρου:
Σαν σήμερα πριν 4 χρόνια όλα ήταν μαύρα. Ο ουρανός ήταν μαύρος, η καρδιά ήταν μαύρη, η μέρα ήταν μαύρη, το μυαλό θολό. Ήταν από τις στιγμές που εύχεσαι να είναι όλα ένα κακό όνειρο. Κι όμως δεν ήταν. Βίωσα ένα χαμό άδικο. Σε όλους μας έχει συμβεί και είναι οδυνηρό. Αυτό το άρθρο λοιπόν πάει σε όσους χάσαμε νωρίς και άδικα από τη ζωή. Σε όσους δεν προλάβαμε να πούμε ένα τελευταίο σ’αγαπώ και να ζήσουμε τις απλές στιγμές της καθημερινότητας.
Για μένα είναι ημέρα μνήμης για τον ξαδερφάκο μου Γιάννη που χάσαμε από χτύπημα κεραυνού στο γήπεδο ενώ έκανε την προπόνηση του. Για σένα σίγουρα είναι κάποιος άλλος.. Όλοι ταυτιζόμαστε και καταλαβαίνουμε πως είναι. Μια πληγή για πάντα ανοιχτή. Ας δείχνουμε έμπρακτα κάθε μέρα την αγάπη μας σε αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Μόνο αυτό μπορώ να πω.
