Μια ονειρική ανατολή “Η χρυσή σκάλα”
Σε κάθε ταξίδι που κάνω με τον άντρα μου ενθουσιάζομαι. Μου αρέσει εκεί που πάμε να έχει κάτι να δούμε. Ευτυχώς ζούμε στην Ελλάδα οπότε δε χρειάζεται να ψάξεις και πολύ για κάτι ωραίο. Κάθε γωνιά της κρύβει κάτι όμορφο. Ένα δωμάτιο με θέα μπορεί να κάνει τις διακοπές μας τέλειες. Εαν το δωμάτιο βλέπει σε ανατολή τρελαίνομαι τόσο που βάζω ξυπνητήρι σχεδόν πάντα για να την φωτογραφήσω. Λέω “σχεδόν” γιατί από όταν ήρθε το μωρό τα πράγματα άλλαξαν. Η κούραση είναι μεγάλη και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κάθε λεπτό παραπάνω ύπνου για να αντέξω την ημέρα.
Είμαστε για Σαββατοκύριακο στην Πελοπόννησο , κοντά στην περιοχή της Ερμιόνης, στον 5ο όροφο ενός ξενοδοχείου λίγα μέτρα μπροστά από τη θάλλασα. Αυτή τη φορά λοιπόν δεν έβαλα ξυπνητήρι. Είπα “δε βαριέσαι θα κοιμηθώ” αν και μέσα μου μια φωνή μου έλεγε “βάλτο δε θα ξαναβρείς τέτοια ευκαιρία να φωτογραφήσεις από τόσο ψηλά” ….. Γύρισα από την άλλη και κοιμήθηκα με τα συναισθήματα ανάμεικτα. Γύρω στις 6.30 το πρωί το μωρό άρχισε να γκρινιάζει, να ψιλοξυπνάει. Άρχισε να ξημερώνει σιγά σιγά… “Να η ευκαιρία μου” σκέφτηκα. Την έβαλα στο κρεβάτι μας να ηρεμήσει, την χάιδευα και αφού ηρέμησε μετά από κανά μισάωρο πήρα την κάμερα και πατώντας στις μύτες βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου. ” Τα κατάφερα ξύπνησα” είπα από μέσα μου και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Στην ουσία το μωρό ήταν εκείνο που με βοήθησε να ξυπνήσω και μάλιστα την κατάλληλη ώρα! Μόλις είχε αρχίσει ο ήλιος να ξεπροβάλλει. Το πάθος μου να φωτογραφήσω την ανατολή ήταν έκδηλο και το μωρό μου ήταν εκείνο που ήρθε να μου θυμήσει πως δεν είναι το εμπόδιο. ΙΣΑ ΙΣΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ήταν εκεί για να το καταφέρω, να ξυπνήσω και να ξεκινήσει η μέρα μου συναρπαστικά.
Μερικές φορές νομίζουμε οτι τα παιδιά μας είναι “εμπόδιο” στη ζωή μας, στα όνειρά μας, σε πράγματα που θέλουμε να κάνουμε. Αρκετές είναι οι φορές που ο άντρας μου μου λέει να κάνουμε αυτό, εκείνο, το άλλο και εγώ του απαντώ “δε γίνεται τώρα με το μωρό”. Εγώ μόνη μου βάζω εμπόδιο χωρίς καν να το καταλάβω. Τα παιδιά μας δεν είναι το εμπόδιο! Η αλήθεια είναι οτι το μόνο που θέλουν είναι να συμμετέχουν κι αυτά ενεργά στη ζωή μας, σε ό,τι κάνουμε, να μας στηρίζουν , να μας βοηθούν και να μας επαινούν! Ναι ναι καλά διαβάσατε. Κι εμείς οι γονείς χρειαζόμαστε το έπαινο από τα παιδιά μας. Ποιός γονιός δε χαίρεται όταν ακούει το παιδί του να τον συγχέρει για κάτι που ο ίδιος έφτιαξε ή κατάφερε;; Κι ακόμα κι αν είναι μικρό και δε μπορεί να το πει να το βλέπεις στα μάτια του;; Είναι η επιβεβαίωση που παίρνεις από το παιδί εξίσου σημαντική!
Βλέποντας λοιπόν αυτή την μοναδική ανατολή εκείνο το πρωί, έμοιαζε η θάλασσα σαν μία χρυσή σκάλα που θα ήθελες να την ανέβεις, να πας σε μέρη ονειρικά, φανταστικά που μάτι ανθρώπου δεν τα έχει δει. Αναρωτήθηκα που να οδηγεί άραγε αυτή η χρυσή σκάλα;;; Στον ουρανό; Στο Θεό; Σε κάποιο αγαπητό πρόσωπο;; Μπορώ άραγε να την ανέβω;; Θα ήταν τόσο ωραίο να μπορούσα να την ανέβω… Το κλάμα της κόρης μου με επαναφέρει. Ξύπνησε για τα καλά.. Όπως και να έχει το απόλαυσα.
Δεν αλλάζω την ύπαρξη του παιδιού στη ζωή μου με τον καλύτερο θησαυρό. Είναι η χρυσή μου σκάλα! Με ανεβάζει ψηλά και με οδηγεί σε όμορφα μονοπάτια. Μέχρι στιγμής μόνο κερδίζω από αυτή τη σχέση, εξελίσσομαι σαν άνθρωπος. Καταλήγοντας, τα παιδιά μας πρέπει να τα βλέπουμε σαν το έναυσμα για να κάνουμε κάτι και όχι σαν το εμπόδιο!
Πάρτε μία ιδέα από το τι είδαν τα μάτια μου εκείνο το πρωί. Είμαι ευγνώμων.
Η πρόκληση της εβδομάδας : Μήπως σε εκνεύρισε σήμερα το παιδί σου; Πριν εξαγριωθείς αναλογίσου: είναι το παιδί σου το έναυσμα για να φερθείς διαφορετικά σήμερα; Πάρε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, σκέψου γιατί μπορεί να το έκανε αυτό και πήγαινε πάρε το μια μεγαααλη αγκαλιά. Χωρίς να το καταλάβεις η μπόρα θα έχει περάσει και θα είστε έτοιμοι να κάνετε κάτι μαζί.